มหาวิหาร โดย เรย์มอนด์ คาร์เวอร์

คำอธิบาย

ผมยังคงหลับตาอยู่ ผมอยู่ในบ้านของผม ผมรู้ แต่ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่ข้างในอะไรเลย … มันมีอะไรบางอย่างจริงๆ

ชีวิตที่ผุพัง ความหวังไม่เป็นดังใจหมาย ทางออกไร้หนทางไป โชคชะตาไร้อำนาจควบคุม

12 เรื่องราวจากนักเขียนเรื่องสั้นชั้นครู เรย์มอนด์ คาร์เวอร์ ที่จะพาผู้อ่านเข้าไปสู่โลกของสะเก็ดแผลจากความว่างโหวง สงคราม พิษสุรา และรสขมปร่าของการลาจาก ชวนให้ครวญคิดว่ามาชีวิตมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร เบิกทางไปสู่ความเข้าใจในข้อจำกัด การยอมรับ การปล่อยวาง โดยยังคงมีความหวัง–แม้เพียงสักเสี้ยว–ต่ออนาคต

เรื่องสั้นในเล่ม

• ขนนก
• บ้านของเชฟ
• ตู้แช่
• ห้องโดยสาร
• เล็กน้อย ดีงาม
• วิตามิน
• ระวัง
• ที่ที่ผมอยู่
• รถไฟ
• อาการไข้
• บังเหียน
• มหาวิหาร

เรย์มอนด์ คาร์เวอร์

เรย์มอนด์ คาร์เวอร์ มาจากครอบครัวชนชั้นแรงงานที่แทบไม่มีหนังสืออยู่ในบ้าน และได้รับช่วงต่อค่านิยมการเขียนมาจากชั้นเรียนการอ่านและการเขียนตามสถาบันการศึกษา

ในยุคที่คาร์เวอร์เป็นนักศึกษา เป็นยุคทองของสื่อสิ่งพิมพ์ในสหรัฐอเมริกามีหลักสูตรการเขียนเชิงสร้างสรรค์ (creative writing) ผุดขึ้นทั้งในมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยชุมชน เขาทำงานและกู้เงินส่งตัวเองเรียนมหาวิทยาลัยในวัยยี่สิบ ด้วยความหวังว่าการศึกษาจะเป็นช่องทางไปสู่การทำอาชีพนักเขียน ซึ่งเป็นอาชีพที่ไม่ใช่แรงงานค่าแรงต่ำแบบในรุ่นคุณพ่อ

คาร์เวอร์เรียนรู้ทักษะการเขียนผ่านรายวิชาในรั้วมหาวิทยาลัยชิคาโกสเตท ที่ซึ่งค่านิยมในห้องเรียนมีการแยกแยะวรรณกรรม (literature) อันเป็น “ของสูง” และมีคุณค่าในทางจริยธรรม ออกจากงานเขียนสมัยนิยม (popular fiction) ที่คาร์เวอร์เคยอ่านมาตั้งแต่เด็ก ภาพนักเขียนในอุดมคติที่คาร์เวอร์อยากเป็น ก็ถูกหล่อหลอมขึ้นมาผ่านภาพอาจารย์มหาวิทยาลัยของเขานั่นเอง และเรื่องสั้นของคาร์เวอร์เรื่องแรกๆ ก็ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนักศึกษาที่ขายกันในมหาวิทยาลัย

ผลงานรวมเล่มของคาร์เวอร์ถือได้ว่ามีไม่มาก คือมีงานตีพิมพ์หนังสือรวมเรื่องสั้นทั้งหมดสามเล่มด้วยกันขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ได้แก่ Will You Please Be Quiet, Please? (1976), What We Talk About When We Talk About Love (1981) และ Cathedral (1983) ต่อมาในปีเดียวกับที่คาร์เวอร์เสียชีวิต ก็ได้มีการตีพิมพ์ Where I’m Calling From: New and Selected Stories (1988) ภายหลังจากนั้นอีกหลายปี เทสส์ แกลาเกอร์ ภรรยาหม้ายของคาร์เวอร์ได้นำต้นฉบับก่อนบรรณาธิการของ What We Talk About When We Talk About Love ออกมาตีพิมพ์ และใช้ชื่อว่า มือสมัครเล่น (Bปeginners) (2009)

คำนิยม

หากเปรียบเรื่องสั้นเป็นเครื่องดื่ม เรื่องสั้นของคาร์เวอร์นี่ใช้เวลากลั่นจนเป็นหยาดหยดสุราเลยแหละ ใช้เวลาบ่มในถังไม้ต่ออีกนานปี ทั้งเนื้อน้ำ ทั้งกลิ่นสี และที่ทิ้งค้างหลังจิบดื่ม ทุกๆ สัมผัสค่อยๆ คลายตัวออกมาจากเรื่องเล่า วิธีที่เล่า และสิ่งที่ไม่ถูกเล่าออกมาตรงๆ ปรากฏดั่งหมอกควันงันนิ่ง ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่อาจครุ่นคิดหรือแค่ปล่อยใจลอยค้าง อ้อยอิ่ง

อุทิศ เหมะมูล นักเขียน

ผมอ่านคาร์เวอร์เพื่อเอาประสบการณ์ มันให้ความรู้สึก แต่ไม่ใช่ความรู้สึกอิ่มเอิบ หากคือความอึดอัด ความกระอักกระอ่วน แบบที่ไม่ได้ทำให้เราอยากวางหนังสือทิ้ง แต่กลับอยากให้เราอ่านต่อ มันเหมือน glimpse ที่วาบกลับมาหาเรา เหมือนอะไรบางอย่างที่ผ่านสายตาไปแล้วเราค่อยตระหนักว่ามันสำคัญ อะไรบางอย่างซึ่งถูกลืมไปแล้วมันกลับมาอีก และไม่ได้กลับมาในสภาพที่เราจำได้ แต่กลับมาในสภาพที่ทำร้ายเรา คล้ายกับอุบัติการณ์ที่เราอาจจะอ่านมันไม่ได้แต่สัมผัสมันได้”

ก่อพงศ์ วิชญาปกรณ์ นักวิชาการ

เรื่องสั้นของคาร์เวอร์มักพูดถึงประสบการณ์ตัวละครวัยผู้ใหญ่ที่ต่างเคยสัมผัสการที่ชีวิตไม่เป็นดังหวัง ทั้งในด้านอาชีพการงาน ความสัมพันธ์ บทบาทการเป็นพ่อแม่ การติดเหล้า ผลกระทบของสงคราม ฯลฯ ตัวละครของเขาดูจะตื่นขึ้นมาในแต่ละวันด้วยความฉงนสงสัยว่าพวกเขามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร แล้วอำนาจในการกำหนดทิศทางชีวิตของตัวเองมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

พจนรรฏ สุทธิพินิจธรรม นักวิชาการ