ผลงานตีพิมพ์ชิ้นสุดท้ายก่อนที่มูซิลจะเสียชีวิตกระทันหันด้วยโรคเลือดออกในสมอง ข้อเขียนชิ้นเล็กๆ ที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นโมเสกเหล่านี้ เมื่อประกอบกับการจัดหมวดหมู่และวัตถุประสงค์ของมูซิลเองที่เขียนไว้ในคำนำ ทำให้มันเป็นเสมือนการวาดภาพ self-portrait ของมูซิล อันเป็นภาพที่สะท้อนสไตล์การเขียนอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเขา
ประเด็นที่สำคัญของนวนิยายเรื่องนี้คือความรัก การเปรียบเทียบความรักกับอหิวาตกโรคนั้นเห็นได้ชัดเจนตั้งแต่ชื่อเรื่องและคำบริภาษที่แม่ของโฟลเรนตีโนได้กล่าวต่อลูกของเธอ ทั้งนี้เนื่องจากอาการของคนที่ตกหลุมรักนั้นไม่ต่างจากคนที่เป็นโรคห่า นั่นคือ มีไข้ เพ้อไม่ได้สติ และอาจจะเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัย ดังจะเห็นได้จากอาการของโฟลเรนตีโนเองที่ยังคงตกหลุมรักนางเอกคือเฟร์มีนา ดาซา แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปกว่าห้าทศวรรษก็ตาม อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นวนิยายเล่มนี้แตกต่างจากเรื่องราวในนิยายรักน้ำเน่าก็คือการที่การ์เซีย มาร์เกซ ไม่ได้ยกย่องเชิดชูความรักให้กลายเป็นสิ่งประเสริฐหรือเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นควบคู่ไปกับคุณธรรม ในช่วงห้าทศวรรษที่เขารอ โฟลเรนตีโนได้หลับนอนกับหญิงมากหน้าหลายตา และบางครั้งความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวได้นำไปสู่จุดจบที่มืดมน
